De laatste dagen op TYB.

Het is bijna niet voor te stellen dat er een eind komt aan mijn verblijf hier op Tshepo Ya Bana. Vandaag mijn laatste vrije dag. Vanochtend eerst met de staff en de kinderen de verjaardag van Christine gevierd. Heel gezellig met een vrrjaardagscake, koffie en natuurlijk zelfgemaakte cadeautjes van de kinderen. En nu weer lekker in de zon genieten van een spannende detective en mijn blog bijwerken. 

Zondagavond kregen we het bericht dat er olifanten aanwezig waren op een tegenovergelegen farm. Daar woont een dochter van Chris. De kans zou groot zijn dat ze ook bij ons zouden komen. Ik heb nog een tijdje buiten gezeten om te luisteren of ze eraan kwamen maar ik hoorde alleen brekenden takken/ bomen, blaffende hinden en af en toe het getrompetter van deze giganten. Ben rond negen uur maar gaan slapen en niets meer gehoord tot de volgende ochtend half zes. Het geluid dat het hekwerk maakte als het omver wordt geduwd ken ik inmiddels. Chris was zo slim geweest om de gates open te zetten zodat die niet zouden worden vernield. Toen ik buiten kwam was er niets te zien, maar toen ik de playroom inging zag ik een enorme ravage buiten en een olifant in de tuin. De Kinderen waren enorm onder de indruk want hun buitenspeelplaats was veranderd in een grote ravage! De vier mooie palmbomen waren omgeduwd en lagen bovenoo hun tafeltjes en stoeltjes, hun glijbaan en hun speeltoestellen. De hele dag konden we merken dat dit een grote impact op hun had. Verder zijn er heel veel bomen beschadigd dan wel totaal ontworteld en ligt er overal olifantenpoep. Voordeel is dat je deze niet over het hoofd ziet en er niet p.o. In gaat staan. Je ruikt het nog steeds. 

Dez laatste dagen zijn vreemd. Ik kan me bujna niet voorstellen dat ik zondag weer de trein neem naar Jihannesburg en huer voorlopig niet terug ga komen. Niet helemaal waar want de laatste dagen van onze vakantie zullen Arthur en ik hier gaan doorbrengen. En dat voelt dan weer goed. Een soort 'zacht' afscheid!  Natuurlijk ga ik de mama's missen, maar voorral de kinderen.  Met sommige kinderen bouw je , ongewild, toch een speciale band op. Bijvoorbeeld met Tabby. Meegeweest naar therapie, bezig geweest om haar te helpen in haar ontwikkeling en veel liefde en energie in gestoken. Het is fijn om te zien dat ze zulke grote sprongen voorwaarts maakt, maar ik besef ook dat het lastig zal zijn voor de mama's om haar die extra aandacht te geven. Gelukkig komen er in juli weer nieuwe vrijwilligers! Enfin, ze zitten nu allemaal in mijn hart en ik hoop en bid dat ze allemaal op de juiste plek komen waar ze zich allemaal goed kunnen ontwikkelemn en opgroeien tot gelukkige mensen. Er zijn wel ontwikkelingen gaande mbt plaatsing van kinderen bij familie of pleegouders maar er verstrijkt veel tijd. 

Mijn volgende blog zal gaan over de vakantie die Arthur en ik gaan houden aansluitend op mijn verblijf hier. De foto's zal ik later plaatsen. Ik kijk terug op een geweldige, leerzame tijd waarin ik volop heb genoten van de kinderen en natuurlijk het wild. Geen  seconde spijt van mijn beslissing gehad om hiet naat toe te gaan!