Hoezo wachten?

gisteren werd me gevraagd mee te gaan naar een kliniek. Twee kinderen moesten worden ingeënt. Eén voor de eerste keer en eén voor haar 18 maanden inenting. Natuurlijk wilde ik wel eens meemaken hoe dat hier in zijn werk gaat en wilde ook graag de binnenkant van een ZA kliniek zien. Chris had het plan om naar een kliniek gelegen tussen Hammanskraal en Pretoria te gaan. Dichterbij is er ook een kliniek maar volgens Chris moest je daar altijd erg lang wachten. Dus we vertrokken om 10.15 u en binnen een half uurtje waren we bij de kliniek. De peuter was al helemaal van slag. Tijden geleden dat ze in een auto had gezeten, laat staan het hek uit was geweest. Toen we uit de auto stapten begon ze al flink panisch te huilen. Binnen gekomen kregen we volgnummer 81. Er stinden rijen metalen stoelen en de achterste rij was bestemd voor moeders met babies. We schoven aan aan toen begon het wachten met een verkrampte peuter op schoot. Baby was nog steeds lief maar helaas was Chris niet in haar rijtje ' bekende veilige gezichten' opgenomen. Dus als Chris haar aandacht wilde geven begon ze te huilen. Dus peutertje wisselen en baby troosten. Peuter weer krijsen want ze was zo onder de indruk van de omgeving dat ze bij iedere beweging hartstochtelijk haar angst begon te uiten. Het grote wachten was begonnen....Ik kreeg een idee van de tijd die we daar zouden gaan doorbrengen op het moment dat nummer 53 werd omgeroepen. Chris zei dat het echt wel vlot zou gaan want de babies werden door andere artsen/verpleegkundigen geholpen. Het was inmiddels 12.00 uur.  Of we onze papieren wilden inleveren bij de balie. Er gebeurt iets....om 14.00 uur konden we doorschuiven naar de gang. Nog meer moeders met babies. Het is er donker en fris. De elektriciteit is al de hele dag uitgevallen. Na een half uur gaat het licht aan, da' s beter! Chris gaat even weg om haar zoon op te halen van school en ik blijf achter met de nieuwe papieren, twee babies en instructies wat te doen als ik aan de beurt ben. Chris is op tijd terug en ik ben nog geen stoeltje opgeschoven. Inmiddels wel hulp en gezelligheid van de andere wachtende mama's. Natuurlijk willen ze weten wat ik als blanke 'oude' vrouw daar te zoeken heb en waar ik vandaan kom. Ah, dat maakt de tongen los en iedereen doet in zijn/ haar taal zijn zegje over de situatie. Tegen kwart over 3 zijn we aan de beurt, als eén van de laatsten. Blijkt dat peuter niet kan worden ingeënt omdat het nog geen 4 weken geleden is dat ze de mazelenprik heeft gehad. Ik ben een beetje opgelucht want ook toen mocht ik haar vasthouden en dat weet ik nog.... De baby krijgt de hele serie prikken en moest daarvan zo huilen dat petertje ook maar mee gaat doen. Daarna nog wegen en dus naar een andere kamer. Peuter geeft luid te kennen dat ze niet verplaatst wil worden. Om 16.00 verlaten we de kliniek en zijn een half uur later weer thuis. Mij hoor je niet meer klagen als ik in Nederland moet wachteen bij een dokter of in een ziekenhuis!