De stilte van Njuca Hill

 Na het ontbijt maken we nog een wandeling over het eiland. De rangers vragen ons om één van hen, Vasco,  naar huis te rijden. We gaan toch dezelfde kant op. Het is heet en droog en wij zeggen geen nee. We horen van hem dat hij ruim 16 km verderop woont. Geen lift? Dan gaat is gewoon lopen.....Onderweg zien we nog een keer de Kori Bustard. We zetten Vasco af bij zijn hut en rijden afwisselend over de zoutpannen (hard) en door het zand (langzaam). Een lange, pittige reis en we lunchen in Gweta. Tip van mensen die we onderweg tegenkomen. Na de lunch richting Njuca Hill. We melden ons aan bij de gate van het park en horen dat we nog 35 km verder moeten rijden. We worden wel een beetje vreemd aangekeken door de dames die zich duidelijk zitten te vervelen. Het is 35 km door een uitgestorven savanne gebied. Als je even uitstapt word je gelijk belaagd door de vliegen. Beetje lastig. Het kamp hebben we voor ons alleen. Het is zinderend heet (40 gr) en we staan in standje sloom. We zoeken de schaduw en nemen een bushdouche.. We leggen een  5 liter fles water (tankwater) in de zon,gieten dit in een emmer die al klaar hangt en douchen heerlijk. Even laten drogen aan de lucht is het lekkerst om af te koelen. Het drinken van voldoende water is wel een aandachtspuntje. We doen ons best maar zoals gewoonlijk heb ik toch weer last van zoutverlies. Gelukkig hebben we de  ervaring van vorige reizen en hebben we ORS bij ons. Ik drink braaf mijn portie en zorg er ook voor dat ik voldoende blijf eten en drinken. Bij deze hitte heb je daar niet altijd zin in en dan krijg je gewoon te weinig voedingsstoffen binnen In de wijde omtrek is er geen levende ziel te bekennen en stilte krijgt hier wel een betekenis. Het is een geweldige ervaring, zeker als de vliegen bij zonsondergang ineens verdwenen zijn. We liggen vroeg in bed en het waait lekker door ons penthouse.